Główny bohater, jak już można domyśleć się po tytule, nie przejawia zbytniej chęci do życia. I choć ma wiele powodów ku temu, by nie rozstawać się z tym światem - obdarzony jest cierpkim poczuciem humoru, który wszyscy zdają się uwielbiać, jest przystojny, co pomaga mu wybierać w kobietach jak w ulęgałkach, ma brata, który mimo przeciwności losu zdaje się wręcz wielbić życie - Wilbur wciąż podejmuje kolejne, na szczęście nieudane próby samobójcze. Dni Wilbura i Harboura, próbujących uratować odziedziczoną po ojcu, upadającą księgarnię toczyłyby się pewnie ustalonym trybem (o ile można nazwać tak funkcjonowanie z osobą, która cały czas planuje targnąć się na swoje życie) gdyby nie pojawienie się Alice - zagubionej, trochę nieporadnej, wiecznie zaspanej ale pełnej wdzięku samotnej matki, która namiesza w głowach obu panom.
Film dość przewidywalny, niestety.
Muszę powiedzieć, że mnie urzekła taka wizja posiadania urokliwej księgarni z mieszkaniem na zapleczu.
Niestety nam nie będzie dane nigdy odziedziczyć takiego skarbu, a szkoda bo to moje marzenie.
